De wind is zo stil als mijn hart.

Mijn gedachtes zweven weg.

Mijn gevoelens zijn weggevaren.

Mijn longen ademen niet meer.

Waarom is alles zo stil?

Mijn bloed is gestopt met stromen.

Mijn tranen dwarrelen weg.

Ik hoor niks meer, niks meer dan verdriet.

De lucht is zo blauw als mijn pijn.

Geen straaltje zon in mijn duisternis.

Ik ben weggespoeld met de regen.

En ben bevroren door de kou.

Zal ik ooit ontdooien als de lentenacht?

En weer zweven naar een lach?