You can love someone and still stab them in the back Dit is de zin uit de liedtekst van het nummer Ball W/O You van 21 Savage over loyaliteit die mij het meest aanspreekt. Ik heb dit zelf ook meerdere keren meegemaakt. Zo kan iemand zoals je eigen moeder, die voor de meeste mensen de persoon is die het meeste van je houdt en die alles voor je over heeft, je dingen beloven en alsnog niet nakomen. It don´t take much to love Is het wel een gegeven...

Gewoonlijk als ik de krant lees blader ik altijd direct door naar de onderdelen die mij interesseren: de opiniestukken en de sudoku’s. Een tijd geleden stopte ik echter bij een gedicht, Grachtengordel Gedicht met duur eten van Tsead Bruinja. Hij schreef het gedicht als dichter des Vaderlands over de huidige corona crisis. Het stuk dat mij aangreep was: (…)je geeft haar een knuffel een dunne kus op de wang en begint meteen je te verontschuldigen...

Men kan van deze poëzie houden of er weerzin tegen hebben, maar onverschillig laten kan ze nooit. Ik ben een heel groot deel van mijn jeugd verloren, waar ik alleen met weemoed naar kan terugkijken. Weemoed is een foto van voor twintig jaar. Familie, nog samen, nog gezond is toen. Met een lijst van nu er rond, het nu houdt het verleden bij elkaar.(…) Foto is een gedicht waarbij Herman de Coninck een uitgebreide uitleg geeft over wat weemoed...

Toen ik klein was, ging ik elke zomer met m’n grootouders naar zee. Oma had altijd snacks en frisdrank mee, want ze wou de kleinkinderen verwennen. Ze was mijn heldin, mijn inspiratiebron en mijn oma. We hadden een speciale band. Ik zat in het eerste middelbaar toen ik te horen kreeg dat ze kanker had. Ze heeft hard gevochten, maar het niet gehaald. De foto’s die in het huis van haar en mijn grootvader hangen, zie ik voor me als ik het gedicht...

Wie ben ik? Twintig paar verveelde ogen staren me aan. Voorstelrondjes: wat heb ik daar een hekel aan. Het is ‘een mogelijkheid om elkaar te leren kennen’ maar eigenlijk interesseert het niemand wat je lievelingskleur is. Om de woorden van de dichter Bernard Dewulf te citeren: Ik snuffel in een leven, kan met alles niets beginnen . Favoriete sporten, namen van huisdieren en geheime talenten zijn al voorbij gekomen. En nu is het mijn beurt: wie...

Ik schrijf en dicht over wat ik voel en wat ik zie. Ik zie de wereld en schrijf erover op mijn eigen manier. Het gedicht Credo van Hans Andreus omschrijft exact hoe ik mij voel als ik mijn gedachten neerpen en ze in een gedicht giet. Als je schrijft zijn er geen grenzen, je kan van de wereld maken wat je wilt. Credo is een heel poëtisch, maar duidelijk gedicht over dichters: het gaat kort en bondig over hoe zij zijn en wat zij creëren. Als lezer...

Vaak ben ik alleen. Alsof er niemand om me heen wandelt, dwarrel ik rond om mijn gedachten te verzetten. Afscheid van Gerard Reve en De eenzamen van Bernard Dewulf deden mij eraan herinneren wat ik soms voel als ik alleen ben. Ik voel me eenzaam en denk over de eenzaamheid zelf. Wat doet het met me? Soms denk ik erover hoe niemand naar me omkijkt als ik alleen in de natuur loop. Hoe de voorbijgangers, die ik zelf niet ken, mij voorbij slenteren...

“Jullie mogen een essay gaan schrijven van minimaal 750 woorden en als je het goed doet, dan kun je misschien een prijs winnen”. Jottem! Een tekst schrijven en dan misschien een prijs winnen! Ik zou pas mezelf zijn als ik mijn kostbare tijd hieraan ga verspillen. Dus pak ik met groots enthousiasme mijn ‘pen’ vast om zijn inhoud over dit papier te laten vloeien. Maar dan komen er vragen naar boven: waar moet dit essay over gaan? Wat gaat het leven...

Schijn en realiteit, een grote filosofische antithese die zich voordoet in ons denken. Toch is er geen enkel mens die beide concepten consequent van elkaar kan onderscheiden in een praktische context. Valt realiteit te vatten en kan men rondom schijn heen kijken? We kijken altijd door een caleidoscoop wanneer we de realiteit innemen. Al sinds de klassieke oudheid weten we dat deze lens moeilijk te doorbreken valt zonder je te snijden aan de...

Ik hield haar hand en zong de liedjes mee. Martinus Nijhoff herinnert zich in zijn gedicht Moeder de goede tijden die hij samen met zijn moeder had. Ik denk dat hij daar weer naar toe wil. Wie niet eigenlijk? Ikzelf zou soms ook weer een klein kind willen zijn. dat was de meest zorgeloze tijd van mijn leven. De stem van mijn moeder horen was voor mij als klein jongetjes voldoende om me veilig te voelen. Moeder van Nijhoff en Ik sla een hoek om...