Met mijn ogen in het niets,
Waar ook mijn gedachte zich schuil hield,
Betraden mijn benen voorzichtig de trap.

De leuning in het midden glijdt centimeter
voor centimeter onder mijn vingers naar beneden.

Zo ging ik waar zij vandaan kwam.

Het kille staal van de leuning verruilde zich plots.
En ik zag mijn hand op de hare rusten.
Zo onbekend als ze was,
Zo vertrouwd voelde haar hand.

Laat me niet meer los!
Schreeuwde de mijne.
En? En ga met me mee!
Of? Of blijf dan alsjeblieft nog even hier.

Ze wuifde me nog:
Spoor vier.

Inspiratiebron: Al Galidi