Ik herinner me dat ik moest leren mijn verdriet te tonen. Dat verdriet niet iets vies is of iets waar nooit over gesproken mag worden. Tranen mogen gelaten worden en woorden zijn soms niet nodig. Het los gooien van de teugels en je verdriet vrij spel geven. Oh wat een opluchting gaf dit me achteraf. Achteraf omdat er toch een soort angst op zit. Angst dat andere mensen je emotioneel zien en het niet begrijpen. Of dat ze juist te hard proberen het...

Een Japanse danseres was mijn oma niet. En tenger paste zeker niet bij haar. Als een kind had ik haar ook niet beschreven, de forse kastelein die wist hoe ze een tab moest temmen, mijn oma. Toch klonk haar stem weer even in mijn gedachten toen ik Slauerhoff’s gedicht Japansche danseres las. Want Samurai past haar wél, goh wat konden haar scherpe woorden snijden. Zo is voor mij dit misschien wat ontoegankelijke en abstracte gedicht, doordat het in...

Parijs, april 2017. Locatie: Centre Pompidou. Een schilderij in het museum. Een wit vlak met een zwarte veeg en een rode stip. Een wit vlak, wit, wit, rood, de stip is rood. Een zwarte veeg, zwart een veeg, rood. Mensen kijken naar het schilderij, mensen met brillen, mensen met grijs haar. Ik weet niet waarom maar het schilderij is verwarrend. Ik loop door naar het volgende schilderij. Een rood vlak met een gele cirkels, het lijkt of je verdwijnt...

Ik ben niet bang voor veel dingen. Niet dat het echt iets is om over op te scheppen want mijn arachnophobia komt zelfs naar boven als ik een omgekeerd tomatenkroontje op mijn bord zie liggen. Naast arachnophobia heb ik ook een angst voor de dood. Dit is niet zo zeer een fobie omdat deze angst wel rationeel is. Niemand weet wat er gebeurt, of waar we naar toe gaan na de dood. Speculatie is er genoeg, zekerheid niet. Hierdoor spreekt het gedicht...

Zoals Heraclitus al zei in de 5e eeuw voor onze jaartelling: ‘Niets duurt voort behalve verandering’. Daar kan ik mij helemaal in vinden. Een beetje verandering en dynamiek in het leven geeft er zoveel meer ‘bruis’ aan. Toen ik op zevenjarige leeftijd verhuisde, kreeg ik het kleinste kamertje. Ik bedoel dan niet het toilet, maar de kleinste slaapkamer. Vaak heb ik zitten onderhandelen met mijn drie broers om van kamer te ruilen. Ik maakte...

Wanneer worden jullie toch eens wakker? Dit vraag ik mij keer op keer af. Is het slaapwandelen voor decennia lang niet eindelijk genoeg geweest? Want de jeugd is namelijk weer eens wakker geworden uit deze natte droom van surrealisme, een droom gesterkt door wetten en strakke lijnen. Wij zijn wakker geworden, een voor een, met de hoop om jullie ook eindelijk eens te wekken. Helaas, we hadden niet door dat er liever nog een slaappilletje werd...

‘Oma, wat betekent dat?’, vroeg ik grofweg tien jaar geleden toen mijn oma en ik door metrohalte Coolhaven in Rotterdam liepen. Het muurgedicht Cool van Jules Deelder is concreet, maar doet mij toch denken. Denken over het leven, de hemel en de herinneringen die ik heb. Denken aan reisjes met de metro, naar Blijdorp of ja, de Coolhaven. Cool laat mij lachen. Het maakt mij voldaan. Cool heeft een diepere betekenis. De hemel is hier, op aarde. Toch...

Poëzie is een uitlaatklep voor alle soorten mens. Het mooie aan poëzie is dat iedereen het anders kan interpreteren. Neem als voorbeeld De deur van Gerrit Krol. Hij kan simpelweg een deur beschrijven, maar de onderliggende laag zou ook kunnen zijn dat het een privilege is om een dak boven je hoofd te hebben, een thuis te hebben of simpel weg je frustraties te uiten op een deur. Ik loop door de lange gang op zoek naar de deur met mijn naam tot ik...

Kleine veranderingen, maken al heel snel een verschil. Je raakt even in de war, en alles weer op de rails zetten, gaat niet zo simpel als eerst. Je moet aan iets anders gaan wennen. Soms bepaal je deze veranderingen niet zelf, bijvoorbeeld het overlijden van een dierbare. Maar, soms ook weer wel. Er zijn mensen, die zichzelf veranderen. Ze passen dingen aan om voorbereid te zijn op veranderingen, zodat het wennen sneller gaat. Het gedicht ‘’I k...

Het is niet raar je af te vragen waarvoor je alles doet wat je doet. Als je weet dat je aftakelt en vervolgens doodgaat, wat voor nut heeft het dan om je in te spannen. Constant moet je leren, werken, je toekomst veiligstellen, terwijl iedereen al zeker is van zijn toekomst: je gaat dood. L. Th. Lehmann vraagt zich in zijn gedicht De zin van het leven en zo af, hoe relevant alle inspanning in het leven is. Als aan de minimum eis: onsterfelijkheid...